Raquel Liberman: Verhaal van een vrouw die een symbool was van de strijd tegen mensenhandel

Rachel Liberman ze stierf in 1935. Schildklierkanker had haar verteerd. Hij sprak niet meer. De pijn was kort maar zeer pijnlijk. Voordat ze ziek werd, was haar uiterlijk ook niet goed. Hij was 35 jaar oud, maar leek in de vijftig. Hij was een versleten, gebroken persoon. Met een verleden dat haar niet zou verlaten, met een eeuwige pijn die door haar heen ging. Ze was echter een rustige vrouw. Hij had gevochten, hij had ondanks de ongunstige omstandigheden niet opgegeven en hij had gewonnen. Tegen alle verwachtingen in.

Ruchla Laja Liberman Hij werd geboren op 10 juli 1900 in Berdichev, het huidige Oekraïne. Als kind emigreerde ze met haar ouders naar Warschau, waar ze meer dan tweederde van haar korte leven doorbracht. In 1919 trouwde ze met Iaacov Ferber en het jaar daarop kreeg ze haar eerste zoon, Joshué. In 1921, toen ze zwanger was van haar tweede kind, emigreerde haar man naar Argentinië op zoek naar werk. Maar zijn laatste jaren (en de naam die hij tijdens die jaren aannam) gaven hem onsterfelijkheid. Haar lot was om onopgemerkt te blijven, onderworpen te worden, nog een slachtoffer, zoals zoveel duizenden. Maar ze weigerde, ze kwam in opstand. En met ongewone moed stond hij op tegen zijn uitbuiters.

Het inspireerde -met veel historische licenties- het personage gespeeld door Eugenia La China Suárez in Argentinië, land van liefde en wraak.
Aan het begin van de vorige eeuw was het leven in Polen erg zwaar. Honger, behoeften en pogroms. Voor jonge joden leek elke exit verleidelijk, elke andere bestemming in de wereld bood illusie.

Ruchla vertrok, net als zoveel andere jonge Poolse joden, naar Argentinië op zoek naar een betere toekomst, om aan de ellende te ontsnappen. Maar haar verhaal is niet hetzelfde als dat van de anderen. "La Polaca" emigreerde in 1922 naar Argentinië samen met twee kleine kinderen - Josué, twee jaar oud, en Moisés, maanden oud - om haar man te ontmoeten, die op haar wachtte in de stad Tapalqué in Buenos Aires. Elke, de schoonzus van "la Polaca", was de madam van een bordeel. "Het is niet bekend of Raquel hiervan op de hoogte was voordat ze in het land aankwam of dat ze dacht dat ze ging werken om haar man te helpen, die kleermaker was, maar nooit een baan had gevonden en van zijn zus leefde."

Al snel veroorzaakte tuberculose de dood van Jacob. Ruchla, die bij aankomst in Argentinië de naam aannam van Rachel Liberman, (de namen van immigranten werden gecastellaniseerd) liet haar kinderen onder de hoede van mensen uit Tapalqué en vestigde zich in Buenos Aires bereid om de kost te verdienen. Prostitutie, een tijdsaanduiding, was een bijna onmogelijke weg om te vermijden.
De schurken trokken door heel Buenos Aires. Ze waren van alle origine. Italianen, Spanjaarden, Fransen, Joden. De organisatie die in de loop van de tijd de meeste bekendheid verwierf, was de Zwi Migdal, van Pools-joodse afkomst.

Rachel Liberman hij werkte enkele jaren in de bordelen van het Zwi Migdal. Haar overeenstemming was beter dan de rest van de meisjes. Hij hield een hoger percentage aan. Zo kon hij al snel zijn vrijheid kopen voor $ 1.500.

Zelf bleef hij oefenen. Ze trouwde met José Korn, door velen beschouwd als een gezant van de Zwi Migdal om haar weer onder zijn klauwen te laten vallen. Niemand is gemakkelijk te bevrijden van deze maffia-associaties. Deze man heeft Raquel opgelicht. Hij verwierf een huis op zijn naam met 60 duizend pesos van haar, in een frauduleuze manoeuvre. Korn installeerde in dat huis, hoe kan het ook anders, een bordeel. Raquel bleef, nogmaals, met niets achter. En zijn zoektocht naar gerechtigheid begon.

De ondergang van dit prostitutie-imperium, dat miljoenen per jaar binnenhaalde, begon met deze kleine zwendel die de gebarsten dertigjarige besloot niet te vergeven. Ambitie en straffeloosheid verloren de Zwi Migdal. Hij kwam een ​​vrouw tegen die vastberaden en moe was van de pesterijen, een principiële commissaris en een rechter die niet in de verleiding van omkoopbaarheid viel.

Raquel had hetzelfde lot als de andere Poolse vrouwen: haar jeugd geven aan de schurken en de klanten, voortijdig oud worden, het leven beu zijn en vervangen worden door een jongere, misschien slechts vijf jaar jonger dan zij, maar zonder de voor de hand liggende slijtage. , zonder de rillingen van de nederlaag op zijn gezicht gebeiteld, zonder de tekenen van uitbuiting die zijn lichaam kruisten.

De vrouw eiste haar geld op. Dat geld was zijn onafhankelijkheid. De paradox is dat ze erin slaagde een einde te maken aan de organisatie van schurken en met haar spaargeld zelf madam wilde worden. Ze hebben hun verzoeken niet gehoord. Noch haar ex-man Korn, noch de directeuren van de Zwi Migdal waar ze naartoe ging. Toen hekelde ze de zwendel, maar niemand geloofde dat de Justitie naar haar zou luisteren. Wie zou aandacht schenken aan een Poolse prostituee? Wat voor soort onderzoek konden ze niet stoppen met een paar geschikte steekpenningen?
Commissaris Julio Alsogaray, een moralist en met een reputatie van onvergankelijkheid, luisterde naar Raquel en kwam in actie: hij stond al jaren achter de organisatie en liep altijd tegen de muur van stilte en medeplichtigheid aan. Met adel waarschuwde Alsogaray Raquel voor de risico's van het ratificeren van haar aanklachten. Raquel koos ervoor om verder te gaan. Hij vond een echo bij een eerlijke rechter, rechter Manuel Rodríguez Ocampo.

Om de klacht te laten slagen, loog Raquel over haar afkomst. Hij wilde zijn kinderen beschermen. Hij volgde gewoon het script van de legende. Ze zei dat ze verleid was door een bedrieglijk huwelijksaanzoek en dat ze bij het ontschepen in de haven werd ontvoerd en gedwongen tot prostitutie.

Zoals Jorge Luis Borges schreef over zijn Emma Zunz: “Het verhaal was inderdaad ongelooflijk, maar het drong zich aan iedereen op, omdat het wezenlijk waar was. Waar was de toon, waar de bescheidenheid, waar de haat. Waar was ook de verontwaardiging die hij had geleden; alleen de omstandigheden, de tijd en een of twee eigennamen waren vals.

Raquel, die begon met alleen maar haar schuld op te eisen, klaagde en beschreef uiteindelijk de werking van het criminele netwerk. De Zwi Migdal kon de aanval niet weerstaan. De rechter beval 108 arrestaties. De rechtbanken van die tijd - aan de vooravond van het zogenaamde "beruchte decennium" - lieten via de Kamer van Beroep uiteindelijk slechts drie secundaire leden van de organisatie in preventieve hechtenis. Alle anderen werden vrijgelaten. Maar door omstandigheden werd het emporium van de schurken afgebroken.

De publieke opinie werd moralistischer (in 1936 werd prostitutie bij wet verboden: Raquel heeft hem nooit gezien, ze stierf het jaar ervoor). De impact van het nieuws en de sensatiezucht gaven het een grote impact en ook de antisemitische factor speelde een rol. Belangrijkere en gevestigde prostitutienetwerken werden omzeild omdat ze tot andere gemeenschappen behoorden.
Met haar aanklacht had Raquel de val van de Zwi Migdal veroorzaakt. Het was een onbedoeld gevolg. Jarenlang werd het verhaal van de reis, van het frauduleuze huwelijk, van de oplichting van zijn goedgelovigheid herhaald.

Op een gegeven moment voegde Raquel zich weer bij haar kinderen en woonde nog een paar jaar in Buenos Aires. Er wordt gezegd dat hij een paspoort wilde krijgen om terug te keren naar Warschau, maar de reis naar Polen heeft nooit plaatsgevonden. Een paar maanden later, op 7 april 1935, werd ze opgenomen in het Cosme Argerich ziekenhuis waar ze stierf.
Dertien jaar waren verstreken sinds die aankomst in Buenos Aires. Als die terugkeer naar Warschau niet was mislukt, zouden José en Moisés in de klauwen zijn gevallen van het nazisme dat al over Duitsland en vooral Polen vloog.

De kinderen hadden nog maar een paar foto's van hun moeder, waar ze blij mee was.
Deze vrouw die de armoede in Polen ontvluchtte en met hoop naar Argentinië reisde, op zoek naar een kans, vond hier dood, pijn, misbruik en uitbuiting. Maar op haar eigen manier, alleen, tegen een heel tijdperk, werd ze aangemoedigd om te vechten, te vechten voor wat van haar was. Dat is zijn nalatenschap, hoewel hij helaas niets te weten zou komen over de nationale profylaxewet waarvan hij het zaad was.

In 2015, op de 80ste verjaardag van zijn overlijden, werd ter ere van hem een ​​plaquette geplaatst op de begraafplaats van Avellaneda. Tijdens het beruchte decennium werd gezegd dat dit "de plek was om prostituees en pooiers te begraven". Het is niet bekend waar zijn graf is omdat de pakketboeken in Israël liggen. Maar het is met Iacoov.

Zijn verhaal van moed overstijgt de tijd. Er zijn andere boeken geschreven over de Polen. Het ondersecretariaat voor mensenrechten en cultureel pluralisme van de stad Buenos Aires reikt elk jaar de "Rachel Liberman Award"Aan alle mensen en niet-gouvernementele organisaties die zich inzetten voor de bescherming en/of bevordering van de rechten van vrouwelijke overlevenden van geweldsituaties", aldus de officiële website van de stad.

Een project ingediend voor de wetgever van Buenos Aires vraagt ​​om de naam van Rachel Liberman naar het Callao-station op lijn D. De auteur van het project, UCR-Evolución-wetgever Patricia Vischi zei dat “het ons erg belangrijk leek dat dit station aan de D-metro zou liggen omdat het leven van Rachel Liberman Het ontwikkelde zich in dit gebied, waar ze het slachtoffer was, maar ook waar ze, toen ze herstelde, een bedrijf kon starten met veel opoffering om haar kinderen groot te brengen.”

Compilatie van teksten uit: Infobae, La Nación. Met de nieuwsmensen, Nationale Bibliotheek-onderzoeker José Luis Scarsi. Myrtha Schalom vernietigde in haar boek La Polaca al deze legendes met een formidabel onderzoekswerk.