HOI PAPA! (Deel I)

-"Hoi papa.…wat een verrassing, hè…!? Je vraagt ​​je vast af wie ik ben... Het maakt niet uit, schat. Het enige waar je rekening mee moet houden is dat wanneer ik je vang Ik ga je droog laten... Je zult niet kunnen geloven hoe ik je zal slaan, kleine jongen; Ik word helemaal nat als ik met je praat...ahhh....Nou, ik moet het afkappen. Maar maak je klaar voor de beste bed-in van je leven, lieverd… Dag, tot snel”
Nadat hij dit had gehoord, gemoduleerd door de meest sensuele vrouwenstem die je je kunt voorstellen, bleef Gregorio geabsorbeerd, stijf, met de telefoonbuis in zijn linkerhand geklemd tot 25 seconden nadat zijn gesprekspartner de communicatie had verbroken. Hij werd uit zijn stomme verdoving gehaald door de dreunende stem van zijn sectiechef.
"-Jij, aan het werk! Ik heb je al duizend keer gezegd dat privégesprekken hier niet gevoerd of ontvangen kunnen worden!' brulde zijn meerdere namens het import- en exportbedrijf waar Gregorio meer dan twee decennia had gewerkt. Al 50 jaar oud, hij was nog te vrijgezel naar zijn zin, van beroep, administratief klerk, chronisch, astmatisch, erg bijziend, eeuwig overgewicht, bezitter van slechte smaak en slechte adem voor elke test, behoorlijk kaal en beslist lelijk.
Natuurlijk was de rest van de dag niet hetzelfde voor hem. Terwijl hij facturen en overmakingen afhandelde in het smerige kantoor waar hij samen met negen andere ongelukkigen vol zat, pijnigde Gregorio zijn hersens bij de gedachte aan het telefoontje dat hij zojuist had ontvangen. Want nog nooit in zijn leven had een vrouw zo tegen hem gesproken; zelfs niet de goedkoopste en meest behoeftige van die zielige prostituees die hij bij gebrek aan iets anders niet meer dan vier of vijf keer per jaar bezocht.
Toen het die dag 20 uur was, was iedereen hetzelfde, behalve het vreemde telefoontje, nam Gregorio mechanisch afscheid van zijn metgezellen en ging de straat op. Voordat hij voet op de stoep zette, keek hij alle kanten op. Zoals gewoonlijk. De dingen en gezichten van elke middag. Niets bijzonders, hoewel het voor Gregorio op de een of andere manier allemaal anders was. Terwijl hij naar zijn appartement liep, bekeek hij in gedachten elk van de woorden die de van seks druipende stem hem had toegeworpen, zonder hem de minste kans op een antwoord te geven. Zijn spreekwoordelijke gebrek aan verbeeldingskracht weerhield hem ervan de mogelijkheid te overwegen dat de mysterieuze oproep een grap was van een van zijn weinige vrienden, zodat hij niet uit zijn verbazing kon komen.
Dus, zijn hoofd in alle richtingen draaiend, stak hij de twaalf straten over die zijn werkplek scheidden van het onbeduidende appartement, met twee kamers (meer als anderhalf) waar hij woonde, zijn enige bezit van enig belang na 30 jaar van werk.

Na een eenlettergrepige begroeting aan de portier van het gebouw, stak hij de ingang over en ging de lift in. Hij bereikte de vijfde verdieping en voordat hij de lift volledig verliet, leunde hij naar voren en observeerde zorgvuldig dat er niemand in de pelgang was. Die was er trouwens niet. Met een belachelijk klein sprongetje verliet hij de lift en sloot de deur met de grootste zorg, alsof hij bang was dat de geile vrouw aan de telefoon hem zou ontdekken.
Hij naderde zijn appartement en probeerde zelfs het kleinste detail van alles om hem heen waar te nemen. Er was niets vreemds: dezelfde geur van ranzig eten, dezelfde vochtige vlekken op de muren, de gebruikelijke vuile tegels en die sfeer van verlatenheid die typisch is voor een oud en arm gebouw vol mensen die lang meegaan in plaats van te leven.
Hij ging naar zijn deur, stak de sleutel erin en draaide hem heel langzaam om. Na wat een eeuwigheid leek, werd hij aangemoedigd om naar binnen te gaan. Niets ongewoons, zoals hij zag toen hij het licht aandeed in de woon-eetkamer naast de kleine keuken die het meest representatieve deel van het appartement was. Met een zucht van verlichting deed hij zijn versleten stropdas af, maakte zijn kraag los en gooide het eeuwige jasje van nu onbepaalde kleur weg, dat lang geleden marineblauw had kunnen zijn. Nadat hij in een kleine leunstoel was neergeklapt, realiseerde hij zich dat hij niet kon stoppen met denken aan dat telefoontje, en vooral dat hij niet kon stoppen met het horen van die stem in zijn hoofd die de meest kattige radio-omroeper waardig was.
Minuten gingen voorbij en langzaam kalmeerde hij en dacht dat het een vergissing was. Dat niemand ooit zo tegen hem sprak en dat ook nooit zou doen. Een ernstige fout van een vurige minnares, en niet meer dan dat. Maar het geluid van de telefoon bracht hem uit zijn gedachten. Weer pakte hij verward de telefoon en antwoordde met een bijna onhoorbaar "Hallo", om meteen dezelfde wellustige stem te horen die hem op kantoor had doen schrikken:
'Papirrín... godzijdank heb ik je gevonden. Ik wilde je nog eens vertellen dat ik brand van verlangen naar jou. Ik zweer dat als we elkaar eindelijk ontmoeten, je niet alles zult geloven wat ik je in bed ga aandoen, mijn veulen. Ik ga je van top tot teen zuigen, ik ga je ademloos achterlaten, je gaat zien wat een wilde vrouw in hitte is, mijn liefste. Gelukkig duurt het nu niet lang meer, want ik kan niet wachten om je tussen mijn benen te hebben, macho." Einde van de communicatie, en Gregorio's hernieuwde verdoving, die met een trillende hand het buisje uit zijn oor haalde en het onhandig ophing. Hij kon zichzelf er niet eens toe brengen om zichzelf vragen te stellen; met deze tweede oproep was de kans op fouten bijna tot het punt van verdwijning verminderd.
Het duurde meer dan een uur voordat ze kon stoppen met het herhalen van die verontrustende woorden in haar hoofd, rechtop kon zitten en naar de keuken kon lopen om de pasteuze restjes stoofpot van de avond ervoor op te warmen. Dat, en een minimaal broodje met twijfelachtige inhoud 's middags (plus wat koffie in de ochtend) was alles wat hij die dag zou moeten eten. Het menu verschilde niet veel van dat van honderden andere dagen van zijn arme leven, maar vandaag leek alles heel anders. Hij slikte het snel naar binnen, schoof het weg met een paar glazen goedkope wijn en nadat hij de borden in de gootsteen had gedumpt, liep hij naar de kleine badkamer. Na de hygiënische routines van de zaak trok hij de weinige kleren die hij nog had uit en ging ongemakkelijk op het bed liggen.

(OM DOOR TE GAAN…)