Paleis van insecten: verhaal van een liefde, een tragedie en een spookachtig feest

Ik wil het voorbehoud maken dat er in het boek "Historia de los barrios de Buenos Aires", door de historicus Vicente Cutolo, een andere versie is van de journalist José César Rodríguez Nanni met betrekking tot deze legende: de Italiaanse magnaat heeft nooit bestaan, noch de vriendjes , noch de geest, allemaal personages uit een stedelijke legende, maar het huis is gebouwd met een "onheilig" doel. Met andere woorden, daar zou een bordeel voor rijke mensen werken; project dat de woede opwekte van de bewoners van die tijd, die zeker de legende vormgaven om geïnteresseerden weg te jagen.

Laten we nu naar de betreffende legende gaan:

In de buurt van lage huizen in de buurt van Villa de Parque verrijst een herenhuis van vijf verdiepingen met een koepel bovenop het gebouw; het kasteel staat bekend als de Paleis van de Insecten en houdt een rijke geschiedenis van liefde, tragedie en mysterie bij. Het is gelegen op 3220 Campana Street.

De legende van dit paleis is bekend bij de bewoners van de buurt, de imposante aanwezigheid wekt nieuwsgierigheid op bij iedereen die niet uit de buurt komt en voorbij komt. Er is geen buurman die de twijfels wil wegnemen van voorbijgangers die details van het gebouw willen weten.

Het kasteel werd gedoopt als “Paleis van de Insecten”, omdat de constructie in zijn oorsprong was versierd met waterspuwers in de vorm van dieren en insecten. Om de legendarische geschiedenis van de plaats te kennen, moeten we teruggaan naar het einde van de XNUMXe eeuw.

In die jaren besluiten een rijke Italiaan die in Salerno woonde, genaamd Rafael Giordano -afstammeling van de beroemde schilder Giordano- en zijn vrouw Vittoria D'Olvilli, het avontuur aan te gaan om in het verre Amerika te wortelen.

Op deze reis nemen ze hun dochtertje Lucía mee en besluiten naar Argentinië te gaan. De Giordanos hadden een comfortabele economische positie en nadat ze verschillende delen van de stad Buenos Aires hadden bezocht, besloten ze zich te vestigen in een gebied met villa's ten westen van het centrum omdat het hen deed denken aan hun geboortestad; jaren later zal dat gebied Villa del Parque heten.

Giordano begon zaken te doen en zijn fortuin te vergroten. Hij behoorde meteen tot de high society van Buenos Aires van zijn tijd, hij was te zien in de Progress Club of in het luxueuze Plaza Hotel met koffie en bier met zijn vrienden.
Rafael, Vittoria en Lucia Giordano leefden gelukkig in dat gebied van villa's. Hun dochter ging naar een school in Monserrat en had altijd uitstekende cijfers tussen het lager en middelbaar, ze was de trots van haar vader.

Lucía groeide op en haar vader drong er bij haar op aan om een ​​universitaire opleiding te volgen, ze besloot medicijnen te gaan studeren. In die tijd was dokter zijn een verzekerde toekomst. Een paar jaar gingen voorbij en hij realiseerde zich dat zijn roeping verre van geneeskunde was en hij raakte geïnteresseerd in muziek, vooral de piano. Hoewel haar vader die beslissing ontkende, omdat hij grote hoop had op een doktersdochter, was het zijn vrouw die hem ervan overtuigde dat de carrière niet voor zijn dochter was en dat ze zich met muziek volledig zou ontwikkelen.
Lucia stopte met studeren en ging naar het conservatorium om piano te studeren. Zoals je je misschien kunt voorstellen, was ze een uitstekende leerling en leerde ze snel het instrument bespelen. Degenen die haar kenden genoten van de melodieën die ze met veel passie speelde.
Op het conservatorium ontmoette Lucía een jonge man die viool studeerde en de grote liefde van haar leven zou worden en de hoofdpersoon van de tragedie van dit verhaal. Zijn naam is Ángel Lemos, amper 22 jaar oud na zijn afstuderen als apotheker, wilde hij zich wijden aan zijn andere passie, de viool.

Ángel Lemos komt uit een familie uit het centrum van de stad Buenos Aires, zijn vader was destijds directeur van een belangrijke winkel. Hij was een inwoner van San Telmo, maar de afstanden vormden geen belemmering voor de jonge mensen om samen te komen in hun liefde.
Deze relatie werd snel goedgekeurd door Giordano, en na verloop van tijd ontwikkelden de families Giordano en Lemos een mooie vriendschap door de verkering van hun kinderen. Lucía was enig kind, maar Ángel had zes andere broers en zussen, daarom wilde het paar -in de toekomst- een productief gezin vormen, zij omdat ze geen broers en zussen had en hij omdat hij van grote gezinnen zoals de zijne hield.

Wanneer de bruid en bruidegom Rafael op de hoogte stellen van hun besluit om te trouwen, vertelde hij hen dat hij als huwelijksgeschenk een herenhuis in de buurt van zijn huis gaat bouwen waar ze kunnen wonen.
Zo heb ik de architect Muñoz González opdracht gegeven om een ​​voornaam paleis te bouwen dat door alle bewoners van de plaats kan worden gezien. Het vijf verdiepingen tellende herenhuis met balkons was vóór de bruiloft voltooid. Daarom besloot Rafael het in hetzelfde landhuis te vieren.

De gekozen datum was 1 april 1911, die herfstnacht was de temperatuur aangenaam en was er geen dreiging van regen, dus het feest was gezellig en leuk. Luxe auto's uit die tijd kwamen langs de onverharde weg en een chauffeur in karakteristieke elegante kleding opende de deur zodat de gasten de huwelijksreceptie konden betreden.
Doña Vittoria zorgde voor de details van het feest, er waren muzikanten die het feest altijd animeerden, drankjes en hapjes konden niet ontbreken, sommigen zeiden dat het een van de belangrijkste sociale evenementen van het jaar was.

Het stel was erg gelukkig, ze hadden veel projecten samen, zij begon een nieuw gezin en hij begon een farmaceutisch bedrijf met het kapitaal dat hem door zijn familie was gegeven. Iedereen genoot van die romantiek waar sommigen soms jaloers op waren.
Rond vijf uur 's ochtends was het feest bijna afgelopen, de auto die hen naar het centrum zou brengen stond hen op te wachten aan de andere kant van het spoor, dat nog geen dertig meter van het landhuis verwijderd was.

Er wordt gezegd dat de chauffeur op die plek op hen wachtte omdat op de onverharde weg waar het landhuis staat, de sporen zijn opgehoogd en de straat met de weg ter hoogte van de sporen - waar auto's normaal gesproken passeren - werd overstroomd door zware regenval in de voorgaande dagen. De auto's van die tijd hadden zeer smalle en fragiele banden en het passeren van de verhoogde sporen kon de wielen beschadigen. overweg.

Die beslissing zou een climax zijn voor de geschiedenis van het paleis van de insecten. Die nacht was het het laatste kwartier, dus er was geen maan om de plaats te verlichten, de romantische lichten van de straat waren kaarsen omdat er nog geen elektrische openbare verlichting was, daarom was er niet veel zicht.
De gasten kwamen naar de balkons van het paleis om de bruid en bruidegom te begroeten die op straat waren en naar de auto aan de andere kant van het spoor liepen. Onder degenen die begroetten waren de ouders van de bruid en bruidegom.

Terwijl de bruid en bruidegom elkaar begroetten, ging de trein van het zuiden naar de Stille Oceaan op weg naar het Retiro-station. Hoewel het station dichtbij was, was de trein een goederentrein, dus stopte hij niet tot het centraal station. De verlichting was zwak omdat die auto's geen sterk licht hadden.
Op het moment dat het bruidspaar het spoor overstak om de gasten te begroeten, raakt de trein hen, waardoor hun stoffelijk overschot honderd meter van de plaats verspreid ligt. De gasten keken stomverbaasd naar de tragedie, de dragers en kelners die bij de uitgang stonden haastten zich naar de plaats van de slachtoffers, maar er kon niets aan gedaan worden, beide vriendjes stierven ter plaatse.

De trein stopte nooit en de machinist hoorde van het ongeval op het Retiro-station toen de autoriteiten hem gingen zoeken en hem op de hoogte brachten van wat er was gebeurd. De spoorwegarbeider beweerde dat de machine zo veel lawaai maakte en dat er zo weinig licht in de omgeving was dat hij de aanwezigheid van de slachtoffers en de impact nooit heeft kunnen opmerken.
Rafael Giordano en zijn vrouw raakten in een diepe depressie, toen de gelukkigste dag van zijn leven een tweede werd in de slechtste dag van zijn leven. Zijn enige dochter en schoonzoon waren in zijn eigen huwelijk overleden.

De kranten van die tijd beschrijven niet wat er is gebeurd, omdat Giordano niet wilde dat er details over het ongeval werden verteld, zijn pijn voelde zo privé aan dat hij het met niemand wilde delen. Daarom besloot hij terug te keren naar zijn geboorteland Salerno om nooit meer terug te keren, en nam hij de lichamen van zijn dochter en schoonzoon mee om hem op de plaatselijke begraafplaats te begraven.
Hij voelde zoveel minachting voor het landhuis waar hij zijn dochter zag sterven, dat hij besloot het te dichten en niet te verkopen, zodat niemand er ooit meer in zou wonen. Dat huwelijk was de enige gebeurtenis waarbij het paleis in al zijn pracht straalde.

De tijd verstreek en het gebied waar het paleis stond werd verkaveld en er werden huizen omheen gebouwd. Rond het midden van de jaren '20 gebeurde er in die buurt een merkwaardige gebeurtenis. Op een herfstdag klaagde een buurman bij een ander dat hij tot laat in de nacht een feest met luide muziek had gehouden, toen hij hem vertelde dat hij het niet was, werd de beschuldiging gericht aan een andere buurman en kreeg dezelfde reactie. Nadat alle buren waren onderzocht, was de conclusie dat niemand het feest had of dat er werd gelogen.

Precies een jaar later stapte een van de buren abrupt uit bed omdat er harde muziek van de straat kwam en hem 's nachts niet liet slapen. Gewaarschuwd dat degene die het feest geeft het zou kunnen ontkennen, besluit hij erop uit te gaan om de plek met zoveel lawaai te lokaliseren. Andere buren nemen dezelfde beslissing.

Ze zoeken het huis waar het feest vandaan komt en vinden geen feestende buren. Ze richten hun ogen op de enige verlaten plek: The Palace of the Bugs. Tot ieders verbazing kwam de muziek daar vandaan, je zag ook silhouetten van mensen die binnen dansten.
De trein van het zuiden naar de Stille Oceaan ging verder met hetzelfde routeplan als die dag van de noodlottige reis. Op het moment dat de spoorlijn passeert op hetzelfde moment dat de tragedie jaren geleden plaatsvond, stopt de muziek abrupt en verdwijnen op hetzelfde moment de figuren die in beweging werden waargenomen.

Dit was het begin van verschillende spookachtige gebeurtenissen die in de tijd zouden plaatsvinden. Er waren meldingen van het horen van schrikgeschreeuw van een vrouw en geluiden in het paleis, evenals geesten die door muren gingen. Er wordt nog een vloek aan dit verhaal toegevoegd, omdat Rafael Giordano's wens dat de details van de dood van zijn dochter en schoonzoon niet bekend waren zo sterk was dat degenen die de gebeurtenis onderzochten en erover schreven vreemde ziekten of ongelukken leden die hij deed. niet toestaan, ga door met het werk.
In de jaren negentig is het gebouw gerecycled en zijn de karakteristieke waterspuwers die het paleis zijn naam gaven verwijderd. Tegenwoordig is er een particulier woongebouw en een grote spa op de begane grond.

Het Palacio de los Bichos vertelt zo'n sterke geschiedenis van de buurt dat de figuur ervan op het officiële wapen is gestempeld. Zo gaan de jaren voorbij en wordt de legende levend gehouden in de buurt, want ondanks dat het een verhaal van tragedies en mysterie is, is het liefdesverhaal van Lucia en Ángel nog steeds een liefdesverhaal van de wijk Villa del Parque.

Dit is weer zo'n verhaal dat ons zo aantrekt vanwege het mysterie en omdat het ons altijd nieuwsgierig maakt naar meer, omdat, volgens het gezegde "se non è vero, è ben trovato" (het betekent dat als wat wordt verteld is niet waar, het is goed verteld).