Masters en Johnson, de goeroes van een seksuele revolutie.

De jaren 60 van de vorige eeuw waren een weerzinwekkende tijd, daar bestaat geen twijfel over. Opstandig als zelden, verzette de massa (vooral de jeugd) zich tegen bijna alles in de vorm van een verplichting opgelegd door de staat of zijn zakelijke partners. Een van zijn 'handelsmerken' was het werk van het seksuologenpaar Masters en Johnson, duidelijke gidsen voor de menselijke seksuele respons.

De hippies, de rock van die tijd (reeds ver verwijderd van zijn eerste manifestaties, zoals Elvis Presley of Bill Haley en gelanceerd in de meest woeste experimenten), hallucinogene drugs, afwijzing van de oorlog in Vietnam, het gevaar van de "koude oorlog", de moord op John F. Kennedy en andere weerzinwekkende gebeurtenissen vormden een panorama van "voor en na".

Trouwens, seksueel gedrag werd niet weggelaten en ze hadden hun eigen revolutie. Aan de enorme versoepeling van de liefdesgewoonten die de jeugdbewegingen promootten, werd de popularisering van de anticonceptiepil toegevoegd. Gemaakt in 1956 en 10 jaar later had het enkele miljoenen consumenten in heel Amerika.

Elke revolutie heeft zijn gidsen

Het echtpaar Willem Meesters y Virginia Johnson Ze zijn ongetwijfeld de populairste seksuologen van de vorige eeuw geweest, dankzij hun onderzoek naar de menselijke seksuele reactie. Zijn boeken waren bestsellers en hadden een zichtbaarheid die vergelijkbaar was met die van rocksterren. En een soortgelijk vermogen om het establishment te choqueren.

Een van zijn belangrijkste bevindingen uit dit onderzoek was de ontdekking van de fundamentele rol van de clitoris bij het vrouwelijk orgasme. Tot die tijd heerste het freudiaanse idee van het "vaginale orgasme" als een ideaal van orgasme. Het onderzoek van Masters en Johnson, de goeroes van een revolutie in haar hoogtijdagen, toonde aan dat vaginale stimulatie niet erg relevant was voor vrouwelijk orgasme.

Zo 'waardeerden' ze een orgaan dat was ontdekt door de anatoom en chirurg Mateo Renaldo Colón in het XNUMXe-eeuwse Italië. Dat leverde hem de inquisitoriale vervolging op, omdat hij zei dat dit aanhangsel geen ander nut had dan plezier te veroorzaken.

Eigenlijk wordt zijn 'ontdekking', om het op de een of andere manier te noemen, ook aan hem toegeschreven door twee andere anatomen uit die tijd. En een hedendaagse historicus van deze wetenschappers stelt dat de clitoris al sinds de tweede eeuw bekend is.

Hoe dan ook, ze waren Willem Meesters y Virginia Johnson die het populariteit gaf, met behulp van de massamedia van die tijd. Een andere van hun bijdragen waren de ouders van de seksuele therapieën en seksuologische counseling zoals we ze vandaag kennen. Daarom worden ze beschouwd als "de goeroes van de seksuele revolutie"

"De menselijke seksuele reactie"

Dat was de titel van het boek dat de kijk op seks in het Westen veranderde. En omdat ze nooit stilstonden, brachten ze op hoge leeftijd (in 1994) nog een bundel uit die er 28 jaar na de eerste een andere focus aan gaf. "heteroseksualiteit", zijn werk een visie geven vanuit een meer "affectief" vlak en nadenken over emoties. Iets heel anders dan het zeer fysiologische van zijn beroemdste werk.

In de kern verdeelde Masters en Johnson's model van sekstherapie de menselijke seksuele respons in 4 hoofdfasen: opwindingsfase, plateaufase, orgastische fase en resolutiefase. Ze verschilden van mening met de methode van Alfred Kinsey, de vader van seksueel onderzoek. Deze wetenschapper publiceerde in de jaren '40 en '50 van de vorige eeuw rapporten over menselijk seksueel gedrag, alleen gebaseerd op interviews die hij deed met tientallen mensen.

Masters en Johnson deden iets heel anders. Tot groot schandaal van velen ging dit paar goeroes van de seksuele revolutie (zij een psycholoog, de gynaecoloog) veel verder: ze maakten aantekeningen van de reacties van de vrijwilligers die ermee instemden om midden in de seksuele daad geanalyseerd te worden. Ze noteerden de tijden. Paren van geliefden kregen elektroden om ze beter te kunnen volgen terwijl ze seks hadden in een laboratorium. Ze gebruikten elektrocardiografen, vibrators, camera's, enz.

Door deze methoden (waardoor ze de bijnaam van perverselingen, voyeurs en erger kregen) en vanwege de conclusies die ze trokken, waren Masters en Johnson een spil in het onderzoek naar seks en de perceptie ervan in de westerse wereld.

DE NALATENSCHAP

Naast hun bekendste werk, "The Human Sexual Response" (1966), publiceerden deze goeroes van de seksuele revolutie "Human Sexual Incompatibility" (1970), "The Bond of Pleasure" (1975), en het eerder genoemde "Heterosexuality " (1994). Het waren allemaal fundamentele seksuologische werken en grote bestsellers.

“Ik wil alleen een vraag beantwoorden: wat gebeurt er in het lichaam tijdens seks?zei Virginia Johnson. Ze beantwoordden dat en ook Ze vernietigden mythen, onderwezen en verbeterden het seksuele leven van mensen, allemaal tegen de vooroordelen van die tijd in. Niet alleen vanwege een moreel taboe: de wetenschappelijke gemeenschap beschouwde seks niet als een zeer geldig of interessant studieobject, totdat ze arriveerden. Zoals terecht werd gezegd, "ze haalden seks uit de slaapkamer en stopten het in het laboratorium."

Vandaag, wanneer bijna alle vooroordelen zijn gevallen en beide onafhankelijke escorts aangezien vrouwen van alle beroepen zonder grote problemen seksueel genot geven en ontvangen, is het goed om degenen te gedenken die veel hebben gedaan om dit mogelijk te maken.

Willem Meesters overleed in 2001, 85 jaar oud, en Virginia Johnson in 2013 met 88.