Lo de Hansen, een legendarische bar in Palermo waar een tango verboden was

Hansen's restaurant, was de beroemdste van de uitgaansgelegenheden in Buenos Aires van het laatste decennium van de 1903e eeuw tot XNUMX. Het was een referentiepunt voor de uitvoering van een hele generatie muzikanten en de beste tangodansers van die tijd arriveerden daar. Het was gelegen in het hart van Tres de Febrero Park, in de wijk Palermo, met een ingang aan Sarmiento Avenue tussen de spoorlijnen en Vieytes Avenue.

Dat waren openbare gronden en daar had de gemeente Buenos Aires in 1869 een prachtig prieel gebouwd met daarin een restaurant op de grond die aan Juan Manuel de Rosas had toebehoord, met het idee om het te verhuren aan particulieren. Het heette "Palermo Restaurant" en het ontwerp reproduceerde dat van de grote openluchtrestaurants, die in die tijd in Europa in de mode waren.
Dit restaurant werd met meer en minder succes geëxploiteerd door verschillende concessiehouders, totdat in 1875 een Duitser geboren in Hamburg genaamd Johan Hansen op het toneel verscheen, die als de nieuwe ontvanger de plaats een nieuwe afdruk gaf, dus vanaf dat moment niemand spraken niet meer over het Palermo Restaurant, maar ze noemden het "Hansen's ding"
De waarheid is dat "Hansen's ding”, was niet zomaar een restaurant: het toonde een luxe die nog nooit eerder in een restaurant was gezien, het was een mix van “luxe bordeel en tango-mekka”, evenals een restaurant. Een niet erg heilig antecedent van de 'cabarets' die hem volgden om de nachten van Buenos Aires te verlichten.

Het was een ontmoetingsplaats voor “bacanes” en “malandras”, voor straatgangsters en pechvogels. Van dansers en "cafishios", die zich schaamteloos mengden, met vertegenwoordigers van de snobistische aristocratie, die uitzinnig waren om die opwindende nachten te beleven die hen werden aangeboden in "Lo de Hansen". Omdat ze daar de tango goed zagen dansen, konden ze daar luisteren naar de beste “typische” orkesten van dit moment; geniet van het zeer aangename gezelschap van mooie "coopera's" die hen het gevoel gaven dat ze waren, wat ze nooit zouden kunnen zijn en vergeten, zelfs voor een enkele nacht, een triest en saai leven.

Maar het kwam erop neer dat er actie was. Omdat gevechten met blote vuisten of het hanteren van een mes veel voorkomend waren. De uitdagingen, de grimmige blikken, het "knijpen" van een persoon zonder idee die de "mijn" van Pardo Bazán durfde uit te nodigen om te dansen, of het gevecht tussen vrouwen die dezelfde man wilden, waren de smaakmakers van die opwindende nachten, die een heterogeen publiek dat vroeger de capaciteit van de plaats vulde, wetende dat het mogelijk was om weg te blijven van die wereld en dat je terwijl je enkele prachtige tango's danste, kon genieten van uitstekende drankjes en een eersteklas gastronomische service.

"Lo de Hansen" werd in de mode en er waren de meest oogverblindende figuren van entertainment, kunst, muziek en politiek. De beroemdste tango-orkesten die de geschiedenis van onze populaire muziek vastleggen, de beste zangers en zangers speelden daar. Daar danste hij "el Cachafaz" en zelfs een of andere Argentijnse president werd aangemoedigd om wat "snitten" op zijn dansvloer te doen. In die jaren was er geen illustere bezoeker die niet in de verleiding kwam om te ontdekken waar in de meest wereldse zalen van Europa met gedempte stem over gepraat werd. Op een avond kreeg hij bezoek van de grote Italiaanse sopraan Adelina Patti, die het land niet wilde verlaten zonder een paar uurtjes door te brengen in die authentieke omgeving waar een van de eerste milonga's werd geboren.

Nadat Hansen in 1892 stierf, had het verschillende eigenaren, de eerste Enrique Lamarque, totdat eind 1903 de concessie van de plaats werd verleend aan een andere immigrant: dit keer was het de Lombard Anselmo R. Tarana. Vanaf die act veranderde "Lo de Hansen" zijn naam, het begon "Restaurante Recreo Palermo" te heten. Old Hansen” of ook wel “El café Tarana”.
Tarana had vijf auto's waarmee klanten gratis van en naar huis werden gebracht (als je drinkt, rijd dan niet).
De kwestie of er in “Lo de Hansen” tango werd gedanst, is nogal controversieel.

Félix Lima schrijft in een artikel in het tijdschrift “Caras y Caretas”: “De sifons, glazen, flessen en stoelen vlogen vaak om. Soms schoten en steekwonden. Meer dan één taita ging vanaf het Hansen-podium rechtstreeks naar de andere wereld, 'zonder het ziekenhuis te spelen'. … “Dansen was verboden, maar achter het Hansen-herenhuis, in de buurt van de rotondes, was een mooie tangueábaba, sleepyhead-tango's, smokkelwaar. … ” 'La Morocha', de tango van Saborido, werd ronde na ronde gespeeld, hij was op het hoogtepunt van zijn populariteit. Het nachtelijke orkest was lijn. Bandoneon 'Pas'. De balg had zich nog niet in het openbaar gepresenteerd. De tango's van Bassi en Villoldo – El Incendio en El Choclo – openden het veld. Ook 'Unión Cívica', de beste tango van de componist Santa Cruz, was in de mode…”. We verwijzen naar de gouden eeuw van de Hansen, van 1903 tot 1908.

Alfredo Taullard beschrijft het in zijn boek “Our Old Buenos Aires” (Peuser, 1927): “De Hansen had het uiterlijk van een Andalusisch restaurant en een Duitse bierhal. Vanaf een paar straten verderop, om middernacht, kon de locatie worden ontdekt door de lichtlijnen van de koetslantaarns en de gekleurde lantaarns die de rotondes verlichtten. In die tuinhuisjes dineerden ze, te midden van gelach en vermaak, en op het grote terras dronken de parochianen onder een lommerrijk dak van blauweregen en geurige kamperfoelie. Het orkest speelde milonga's, polka's en walsen".

Aan de andere kant drukt de "doos" Adolfo Bioy (vader) in "Antes del 900 (Relatos)" uit: "... Daar werd de tango gedanst, voordat deze dans in de mode was geraakt in de zalen van de stad, gebruikten we om ga daar van tijd tot tijd heen om onze kwaliteiten van schedels uit te voeren, met het risico van incidenten met de malevos die in dat hol zwermden ”.

Leonardo Benarós vertelt dat Roberto Firpo altijd zei: “Ik speelde in 1908 bij Hansen. Sommigen zeggen dat ze dansten. Is een leugen. Het werd zo gespeeld dat het zou worden gehoord, hoewel de een of de ander misschien een paar ronden zou afleggen op een verborgen rotonde”, maar hij zegt ook dat hij op 16 december 1961 Felipe Amadeo Lastra interviewde, een oude criollo-paardenfokker, nu in zijn jaren tachtig, die fel volhielden dat 'bij Hansen niet werd gedanst. Waar ging hij dansen, tussen de bomen?

Miguel Ángel Scenna vertelt dat Lastra zei dat “Hansen's overdag en tot elf uur 's avonds een rustig restaurant was, maar dat er na die tijd nachtwandelaars begonnen te komen. Als het regende, was er geen Hansen. Op die binnenplaats stonden talloze rechthoekige marmeren tafels en ijzeren onderstellen, daarom waren ze behoorlijk zwaar en moeilijk te verplaatsen. Eromheen waren rotondes met groen geverfd latwerk. Op het genoemde tijdstip begonnen de parochianen in rijtuigen aan te komen die, sinds ze uitstapten, dat deden te midden van geüniformeerde politieagenten en grote aantallen onderzoeken, aangezien dat anders elke nacht een veld van agramante zou zijn gebleken De samenloop bestond uit "compadritos" en "gabions". Er waren ook "brave kinderen" en een paar kooplieden met de grillen van feestvierders, evenals boeren die kleine vakanties namen. We hebben Jorge Newbery daar nooit gezien; hij was een atleet. Er werd daar niet gedanst. Het was verboden, zoals op alle openbare plaatsen.

Ongelooflijk maar echt

De beroemde componist Ángel Villoldo, maker van hits als "La morocha" of de muziek van "El choclo", bracht "El Esquinazo" in première in de Hansen. Elke avond, als dit stuk werd gespeeld, bepaalden de aanwezigen het ritme door te klappen. Het enthousiasme groeide en applaus werd toegevoegd aan een licht getik op de tafels. Toen klikten ze op de grond. Het publiek verhoogde de temperatuur met deze milonga en vroeg om toegiften: die werden zeven keer op dezelfde avond gespeeld. Het ritmische gebonk dat gepaard ging met de "duivelse tango", zoals gedefinieerd door Pintín Castellanos, Uruguayaanse pianist en componist, groeide tot het de slagen van glazen, bekers en zelfs stoelen werden die door de zaal vlogen, Tarana, al moe van zoveel schade, plaatste een bord waarop stond: “Strikt verboden de uitvoering van de tango El esquinazo. Hierbij is voorzichtigheid geboden."

In 1908 werd het bedrijf overgedragen aan het bedrijf Payot y Giardino, dat het beheerde tot 1912, het jaar dat samenviel met het bestuur van Joaquín S de Anchorena, toen het café werd gesloten en gesloopt. En zo eindigde "het Hansen-ding" en daarmee een tijdperk en een manier van leven die nooit meer zal terugkeren.

In 1937 presenteerde de tangocomponist en filmregisseur Manuel Romero de film “Los muchachos de antes no usaban gomina”, met de onvergetelijke acteur Florencio Parravicini (als Ponce), waar de scènes zich grotendeels afspelen in “Lo de Hansen”. Daarnaast componeerde hij de tango “Tiempos Viejos”, met muziek van Francisco Canaro (1926), en waarop staat:

Weet je nog, broer, Blonde Mireya
Wat heb ik meegenomen van de knappe Rivera bij Hansen's?
Ik pleegde bijna zelfmoord op een avond voor haar,
en vandaag is ze een arme haveloze bedelaar...!
Herinner je je broer, hoe mooi het was?
Er werd een wiel gevormd om haar te zien dansen!
Als ik haar zo oud op straat zie,
Ik draai mijn gezicht en begin te huilen...

Het is niet duidelijk of de blonde Mireya bestond, maar het lijdt geen twijfel dat ze de vrouwen belichaamde die naar de Hansen gingen om mannen te ontmoeten, zeer goed gekleed en met dure sieraden.
Het 'chupping-house' van Palermo, zoals de journalist Félix Lima het definieerde, vergezelde de aanvankelijke groei van Parque Tres de Febrero als een plaats van recreatie voor de mensen van Buenos Aires en werd een mijlpaal in de geschiedenis van Buenos Aires.

Samenstelling van teksten en afbeeldingen: The chest of history; De natie; ultimatanda.it; geschiedenis van de tango; cafecontado.com; acciontv.com.ar