De bordeelhouder

Er was geen baan in die stad die minder populair en minder betaald was dan die van bordeelportier... Maar wat kon die man anders doen? In feite had hij nooit leren lezen of schrijven, hij had geen andere activiteit of handel. Eigenlijk was het zijn functie omdat zijn vader vóór hem de portier van dat bordeel was geweest, en vóór hem de vader van zijn vader. Decennialang was het bordeel van vader op zoon overgegaan, net als de portiersloge.

Op een dag stierf de oude eigenaar en een jonge man met zorgen, creatief en ondernemend, nam het bordeel over. De jongeman besloot het bedrijf te moderniseren. Hij veranderde de kamers en riep het personeel op om nieuwe instructies te geven. Tegen de portier zei hij: - Vanaf vandaag ga je, naast dat je aan de deur staat, een wekelijks rapport voor me maken. Daar noteert u het aantal stellen dat elke dag binnenkomt. Een op de vijf zal gevraagd worden hoe ze werden behandeld en wat ze zouden corrigeren aan de plaats. En een keer per week presenteert u dit rapport aan mij met alle opmerkingen die u gepast acht.

De man beefde. Het ontbrak hem nooit aan aanleg om te werken, maar...

'Ik zou u graag tevreden stellen, meneer,' stamelde ze, 'maar ik... ik kan niet lezen of schrijven.

-Oh! Het spijt me zeer! Zoals je zult begrijpen, kan ik niet iemand anders betalen om dit te doen en ik kan niet wachten tot je leert schrijven, dus...

- Maar meneer, u kunt me niet ontslaan. Ik heb hier mijn hele leven aan gewerkt, net als mijn vader en opa...

Hij liet het niet afmaken. -Kijk, ik begrijp het; ik kan echter niets voor je doen. Logischerwijs geven we je een vergoeding, dat wil zeggen een geldbedrag zodat je kunt overleven totdat je een andere baan vindt. Dus het spijt me. Veel geluk.

En zonder verder oponthoud draaide hij zich om en vertrok. De man voelde dat de wereld instortte. Hij had nooit gedacht dat hij zich in deze situatie zou kunnen bevinden. Hij kwam thuis, voor het eerst in zijn leven onbezet. Wat zou ik kunnen doen? Toen herinnerde hij zich dat het hem soms lukte om in het bordeel, als een bed kapot was of een kastpoot beschadigd was, een simpele en tijdelijke oplossing te maken met een hamer en wat spijkers. Hij geloofde dat dit een tijdelijk beroep zou kunnen zijn totdat iemand hem een ​​baan aanbood. Hij doorzocht het huis naar het gereedschap dat hij nodig had, en vond slechts een paar roestige spijkers en een botte tang. Hij moest een complete gereedschapskist kopen en daarvoor zou hij een deel van het ontvangen geld gebruiken. Op de hoek van zijn huis ontdekte hij dat er in zijn stad geen bouwmarkt was en dat hij twee dagen per muilezel zou moeten reizen om naar de dichtstbijzijnde stad te gaan om iets te kopen. "Wat maakt het uit?" dacht hij. En hij begon te lopen.

Bij zijn terugkeer had hij een mooie en complete gereedschapskist bij zich. Hij was nog niet klaar met het uittrekken van zijn laarzen of er werd op de deur van zijn huis geklopt; het was zijn buurman.

- Ik kwam vragen of je geen hamer had om me te lenen.

- Kijk, ja, ik heb het net gekocht, maar ik heb het nodig om te werken. Aangezien ik werkloos ben...

-Nou, maar ik zou het hem morgen heel vroeg teruggeven.

-Het is in orde.

De volgende ochtend klopte de buurman, zoals beloofd, op zijn deur.

- Kijk, ik heb de hamer nog steeds nodig. waarom verkoop je het niet aan mij?

- Nee, ik heb het nodig om te werken en bovendien is de bouwmarkt twee dagen per muilezel weg.

'Laten we een deal maken', zei de buurman. -Ik betaal je voor de twee dagen heen en de twee dagen terug, plus de prijs van de hamer. Totaal, je hebt geen werk meer. Wat denk je?

Echt, dit gaf hem vier dagen werk... Hij accepteerde het.

Bij zijn terugkeer wachtte een andere buurman hem op aan de deur van zijn huis.

- Hallo, buurman. Heb je onze vriend een hamer verkocht?

-Ja…

- Ik heb wat gereedschap nodig. Ik ben bereid je te betalen voor je vier dagen reizen en een kleine winst voor elk ervan. Weet je: we hebben niet allemaal vier dagen om boodschappen te doen.

De ex-conciërge opende zijn gereedschapskist en zijn buurman koos een tang, een schroevendraaier, een hamer en een beitel. Hij betaalde hem en vertrok.

-We hebben niet allemaal vier dagen om onze boodschappen te doen..., herinnerde hij zich.

Als dit waar was, zouden veel mensen hem misschien nodig hebben om te reizen om gereedschap mee te nemen. Op de volgende reis besloot hij dat hij een deel van het ontslaggeld zou riskeren door meer gereedschap terug te brengen dan hij had verkocht. Trouwens, u kunt tijd besparen op reizen.

Het nieuws begon zich door de buurt te verspreiden en veel bewoners besloten te stoppen met reizen om boodschappen te doen. Een keer per week reisde de nu gereedschapsverkoper en kocht wat zijn klanten nodig hadden. Hij realiseerde zich al snel dat als hij een plek vond om het gereedschap op te slaan, hij meer reizen kon besparen en meer geld kon verdienen. Dus huurde hij een plek. Later vergrootte hij de ingang van de winkel en een paar weken later voegde hij een raam toe, zodat het pand de eerste bouwmarkt in de stad werd. Ze waren allemaal blij en winkelden in zijn winkel. Hij hoefde niet meer te reizen, want de bouwmarkt in de naburige stad stuurde hem zijn bestellingen: hij was een goede klant. In de loop van de tijd gaven alle kopers uit kleinere steden er de voorkeur aan om in hun ijzerhandel te winkelen en twee reisdagen uit te sparen. Op een dag bedacht hij dat zijn vriend, de draaier, hamerkoppen voor hem kon maken. En dan... waarom niet? Ook de tang, de pincet en de beitels. Later kwamen de spijkers en schroeven... Om het verhaal niet te lang te maken, zal ik je vertellen dat die man in tien jaar tijd een miljonair gereedschapmaker werd, gebaseerd op eerlijkheid en hard werken. En hij werd uiteindelijk de machtigste zakenman in de regio. Hij was zo machtig dat hij op een dag, ter gelegenheid van het begin van het schooljaar, besloot een school aan zijn stad te schenken. "Naast lezen en schrijven zouden daar de meest praktische kunsten en ambachten van die tijd worden onderwezen", dacht hij.

De burgemeester organiseerde een groot inhuldigingsfeest voor de school en een belangrijk eerbetoondiner voor de oprichter. Na het dessert overhandigde de burgemeester hem de sleutels van de stad en omhelsde hem en zei:

-Met grote trots en dankbaarheid vragen wij u om ons de eer te verlenen uw handtekening op de eerste pagina van het ereboek van de school te plaatsen.

'De eer zou voor mij zijn,' zei de man, 'maar ik kan niet lezen of schrijven.' Ik ben analfabeet.

-Jij? – zei de burgemeester, die het niet helemaal geloofde – Je kunt niet lezen of schrijven? Heb je een industrieel imperium opgebouwd zonder te weten hoe je moest lezen of schrijven? Ik sta versteld. Ik vraag me af wat ik zou hebben gedaan als ik had kunnen lezen en schrijven.

"Ik kan je vertellen," antwoordde de man kalm. –Als ik had kunnen lezen en schrijven... zou ik de portier van het bordeel zijn!