DRINKAVONDEN EN BROTHELES IN BUENOS AIRES IN 1810

De titel is suggestief, maar interessanter is het kennen van een onbekend facet van het leven van die mannen die tot onze dagen zijn gekomen in bronzen beelden of figuren met strenge gezichten. In werkelijkheid, en hoe kan het ook anders, verspreidden ze hun vleselijke geest in nachten van fandango, festivals en bohemienpraatjes, vergezeld van alcohol en liefde voor huur.

KOFFIEKAMER PORTEÑO

Het Café de Los Catalanes, gelegen op de hoek van wat nu de straten San Martín en Perón zijn, waren, ondanks wat de naam doet vermoeden, niet van die nationaliteit, maar Italianen uit Ligurië, van een naburige nederzetting tot Domingo Belgrano en Peri, vader van generaal Manuel Belgrano. Het was de coffeeshop van de gebroeders Belgrano, maar ook, in de hectische dagen van mei, kwamen degenen die er beslist tegen waren om een ​​"onderkoninkrijk" te blijven samen, en daarom zou deze groep bekend staan ​​als de "antivirregal" . (Mariano Moreno, Juan José Castelli, Nicolás Rodríguez Peña en Manuel Belgrano zelf, enz.).

FRAME KOFFIE

In Café de Marcos, gelegen op een paar meter van de Cabildo, op de hoek van de huidige Alsina- en Bolivar-straten, had het naast koffie en maaltijden ook pooltafels. De aanhangers van Ferdinand VII, ook wel "fernandinos" genoemd in tegenstelling tot de "josefinos", Spanjaarden die de broer van de Franse koning Bonaparte, José, steunden, ontmoetten elkaar erin.

Beiden waren elegante cafés en het officiële sociale leven. Het was gebruikelijk en maatschappelijk geaccepteerd dat 's avonds laat, uiteraard zonder de aanwezigheid van de dames of dames van de samenleving - de "anderen" verschenen niet in deze kamers - een heer in de auto stapte die voor de deur van het pand was gestopt, met een paar drankjes te veel en met slecht mikken op haar voeten was de koetsier er natuurlijk om haar te 'corrigeren'. Normaal gesproken betaalde de vriend, wanneer de heer "gesneuveld" was, vooruit voor de reis naar zijn huis, met vermelding van de bestemming en de voorzorgsmaatregelen die hij moest nemen, deze laatste kende het "dossier" van de passagier zeker heel goed.

LA PERICHONA EN SANTIAGO DE LINIERS

In de Posada de los Tres Reyes werd de avond afgesloten met liedjes, drankjes naar believen en een spelletje kaart.

De mannen met wat alcohol erop gingen heel discreet naar de "straat van de zonde", in de buurt van het huidige gebouw van het Ministerie van Openbare Werken van de Natie. In het bordeel dat in die straat opereerde, was het de sensatie, met de "ingesitas", prostituees die faam maakten en die op het fregat Lady Shore waren aangekomen.

Het verhaal over hoe deze dames het leven van de mannen van deze verloren stad in het zuiden gingen opfleuren, ontstond toen in 1797 koning George III van Engeland de ballingschap verordende van zestig vrouwen die beschuldigd werden van prostitutie in Londen, met als doel "het herstellen van het moreel van de stad”. Het bevel was om die vervolgde vrouwen naar de menselijke vuilnisbelt in Engeland te sturen, dat wil zeggen Australië, het land van gevangenen en alle verachtelijke wezens, en ze daar eenmaal aan hun lot over te leveren.

Wat de koning van Rubia Albion zich niet had voorgesteld, wat het Creoolse gezegde zegt "dat een paar haren van c..., meer trekt dan een juk van ossen", en de jonkvrouwen slaagden erin de bemanning van het schip te overtuigen om hun pad, waar ze onder meer in slaagden de kop van de kapitein overboord te gooien. Ze landden eerst in Montevideo, en toen ze eenmaal geïnformeerd waren over de "banenmogelijkheden in het gebied", gingen ze naar Buenos Aires, waar ze met succes een winkel vestigden op de zogenaamde Calle del Pecado, voor een eigendom van Miguel de Azcuénaga. Mijn vriend Juan Carlos Serqueiros heeft een prachtig artikel geschreven, "Doña Clara, hoer in Londen, Lady in Buenos Aires", verwijzend naar Doña Clara, een van de inglesias, ik raad het aan op de blog van de auteur "That Old Fried Culture" .

Deze promiscuïteit zonder goede hygiëne bracht ernstige gevolgen met zich mee. De besmetting van syfilis, die in die jaren een ongeneeslijke ziekte was, omdat antibiotica nog niet bestonden, aangezien deze alleen in de tijd van de Tweede Wereldoorlog in de geneeskunde werden toegepast en de behandeling ervan slechts plaatselijk was, met kwikpermanganaatkuren.

Op een nacht zou de zin kunnen zijn om te leven met het kruis van een syfilitische ondeugd.

Zo werd dat gezegd, zo werd er gezegd dat "een nacht met Venus je zou kunnen veroordelen om je hele leven met Mercurius te leven".

Mannen uit de hogere kringen hadden alleenstaande appartementen, zoals het geval was met Manuel Belgrano in de wijk Monserrat, volgens een brief die zijn geliefde María Josefa Ezcurra in 1809 schreef aan zijn zus Encarnación Ezcurra de Rosas, waarin hij haar vertelde dat ze het "kleine huis" kende. van Manuel", werd dit document gevonden door de historicus Lucía Galvez.

Zie je vrienden, niet alles was gewoon een kwestie van Homeland maken...

Tot volgende week.