De 86 jaar van de Obelisk van Buenos Aires

De obelisk wordt beschouwd als een icoon van de stad Buenos Aires, in de ansichtkaarten die de wereld rondreizen, verleiden de landen met de afbeeldingen van hun meest emblematische constructies; Parijs met de Eiffeltoren, Londen met de Big Ben of New York met het Vrijheidsbeeld, een van die beelden van Argentinië en onmiskenbaar symbool van de stad is de Obelisk. Op 23 mei is deze hoofdrolspeler van talloze evenementen, 86 jaar oud, een goede gelegenheid om meer over hem te weten te komen.

Het project om 9 de Julio Avenue te openen, als een slagader die de stad van noord naar zuid zou doorkruisen, dateert van het einde van de 8855e eeuw en hoewel het was opgenomen in verschillende plannen en projecten, nationale wet 1912, die de onteigening met doeleinden van openbaar nut van de panden gelegen aan de toekomstige inrichting van de Avenue, dateert uit XNUMX.

Dit waren tijden van verandering en alles maakte deel uit van een omvangrijk plan voor openbare werken dat de herstructurering en modernisering van de stad omvatte buiten de as die tot dan toe de Plaza en de Avenida de Mayo was geweest; het was tijd om problemen met het verkeer en de voertuigsnelheid op te lossen en hiervoor werd bij de opening van de Avenida 9 de Julio een rotonde overwogen op de kruising van de huidige Av. Corrientes en Diagonal Norte; de Plaza de la República, naast de verbreding van de Av. Corrientes.

Het exacte adres van de Obelisk is: Av. Corrientes 1066, Stad van Buenos Aires, (Bron: GCBA) maar... op dezelfde plaats waar het voorheen stond?: het Hippodrome, een circuspodium waar de beroemde clown Frank Brown optrad, het primitieve Luna Park-stadion, het Volkstheater en de kerk van San Nicolás de Bari, gebouwd tijdens de kolonie in de zogenaamde Calle del Sol, vervolgens San Nicolás en later Corrientes en die ook zijn naam gaf aan de wijk waarin het was gelegen.

Om verschillende redenen was de kerk van San Nicolás de Bari een historische tempel: Mariano Moreno en Manuel Dorrego werden er gedoopt, de stoffelijke resten van de priester Manuel Alberti rustten daar; lid van de eerste raad van bestuur van 1810, die stierf in januari 1811 en ook voor het eerst met de Argentijnse vlag zwaaide in zijn toren op 23 augustus 1812. De kerk werd in 1931 afgebroken en verplaatst naar de huidige locatie: Avenida Santa Fe 1364. Het is de enige koloniale kerk die momenteel niet bestaat.

Nu het hele gebied is geherstructureerd, stelt de burgemeester Mariano de Vedia y Mitre de nationale regering voor om een ​​obelisk op te richten op de Plaza de la República als symbool van het vierde eeuwfeest van de oprichting van de stad Buenos Aires.

Een monument dat recht zou doen aan de omvang van het evenement en in het decreet van zijn oprichting verwees naar een werk... "Dat wijst de mensen van de Republiek op het ware belang van het evenement..." "... dat er geen monument in de stad is dat het eerbetoon symboliseert van de hoofdstad van de hele natie…” De Obelisk was geboren.

Het werk begon in maart 1936 en werd twee maanden later voltooid, een hele uitdaging voor die tijd.

Op 23 mei 1936 werd de grote Obelisk ingehuldigd, het werk van de architect Alberto Prebisch, een van de belangrijkste referenties van het Argentijnse modernisme.

Om de tijd te optimaliseren en het storten van het beton te vergemakkelijken, werd het in secties van twee meter gebouwd. Gebruik van onder zijn materialen 1300 m² witte steen uit Olaen, Córdoba.

De resolutie van de structuur werd bereikt met de locatie van twee grote bases aan de zijkanten van de metrolijn D-tunnel (in aanbouw en ingehuldigd in 1937), die ook rustte op de onderste tunnels van lijn B (1930), op deze twee voetstukken werden vijf grote balken geplaatst die dienden als ondersteuning voor een uitgebreide plaat waarop de obelisk rust.

De totale hoogte is 67,5 m; op 63.5 m begint de apex, dat is 3,5 m. Het heeft slechts één toegangsdeur die uitkijkt op het westen van de stad en aan de bovenkant vier ramen die worden bereikt door een zeetrap met 206 treden, met zeven bordessen met tussenpozen van acht meter, behalve één op een afstand van zes meter Van onderaf gezien hebben de ruitvormige bordessen een beperkte capaciteit, in sommige delen is de muur zo dichtbij dat het cement tegen de rug van de persoon die klimt wrijft, maar niet de vierkante bordessen die een volledige draai in de obelisk mogelijk maken.

Naar de top toe zie je een flat met twee gaten: de "ogen van vuur" die de doorgang van zonlicht naar het interieur toelaten en de prachtige stompe punt verwelkomen die de obelisk beëindigt.

Vanuit de ramen op de stompe punt kun je kijken naar de vier windstreken van de stad; vanuit het westelijke raam, Av. Corrientes, in de richting van Av. Callao, in het oostelijke venster, Av. Corrientes wordt waargenomen in de tegenovergestelde richting; richting Av. Leandro N. Alem en Puerto Madero en ook Diagonal Norte richting Plaza de Mayo; het zuiden, is met het gebouw van het Ministerie van Sociale Actie van de Natie en de 25 de Mayo Highway en door het noordelijke raam kun je de Dr. Arturo Umberto Illia Highway (AV1Norte) en de Río de la Plata zien.

Op de binnenmuren werden legendes uitgehouwen die de datum, het jaar en de deelnemers van de voltooiing van het werk aanduiden, evenals de datum van inhuldiging. Buiten zijn er camera's, radar en bliksemafleiders.

Aan de buitenkant van de vier gezichten zijn er inscripties die verschillende historische gebeurtenissen herinneren: het noordelijke front zegt: "Op deze plaats, in de toren van San Nicolás, werd de nationale vlag voor het eerst in de stad gehesen op XXIII augustus, MDCCCXII ", op het westfront staat; “Federale hoofdstad, wet aangenomen door het Nationaal Congres op XX september van MDCCCLXXX op initiatief van president Nicolás Avellaneda, decreet van president Julio A. Roca december VI van MDCCCLXXX”, de inscriptie op het zuidfront luidt: “Tweede stichting door Juan de Garay XI de Junio ​​​​de MDLXXX” en ook in een kleine rechthoek het gedicht “El Obelisco” dat Baldomero Fernandez Moreno schreef als eerbetoon aan Alberto Prebisch (volgens de anekdote werd het geschreven tijdens een diner in Hotel Alvear, op een servet en afgeleverd aan de vrouw van Prebisch), ten slotte aan het oostfront, luidt de inscriptie: "Buenos Aires naar de Republiek, op de IV eeuwdag van de oprichting van de stad door Don Pedro de Mendoza XI februari MDXXXVI."

In het begin werd de Obelisk afgewezen en kreeg hij ironisch genoeg de bijnaam "cement presse-papier", "pons" of "staak". Op 21 juni 1938 vielen stukken metselwerk eraf, dus een jaar later werd de sloop ervan gestemd in de gemeenteraad van Buenos Aires, met als argument redenen van openbare veiligheid, economie en esthetiek, de president van de Republiek Roberto M. Ortiz die dat uitdrukte het monument herinnerde aan een belangrijke gebeurtenis, zoals de eerste stichting van Buenos Aires, en dat het ministerie van Openbare Werken zou betalen voor de reparatiekosten, terwijl de burgemeester van de stad Buenos Aires, Arturo Goyeneche zijn veto uitsprak tegen de verordening die de sloop goedkeurde De reparatie werd uitgevoerd, maar de legende die Prebisch aanduidde als de architect van het werk, ging verloren.

Bij verschillende gelegenheden werd de Obelisk ingegrepen: in de laatste dagen van 1973 werd hij versierd als een kerstboom; in 1975 werd het gebruikt om twee boodschappen aan de burger te geven: "Stilte is gezondheid" en "Houd Buenos Aires schoon", in 2005 werd het bedekt met een roze doek die een condoom simuleerde ter herdenking van de Werelddag van de strijd tegen aids en in In 2009 was het versierd met een armband met de slogan "Say no More" om de terugkeer op het podium van muzikant Charly Garcia aan te kondigen, en bij gelegenheden werd het verlicht ter herdenking van belangrijke data.

Sommige van deze ingrepen veroorzaakten de meest verhitte controverse, en misschien wel degene die vanwege de originaliteit de meeste verrassing veroorzaakte, was die in 2015 uitgevoerd door de kunstenaar Leandro Erlich, die de illusie probeerde te creëren dat de top was verwijderd; Om dit te bereiken, werd het monument bedekt met een ijzeren coating die het beton nabootste, terwijl een replica van de punt zich in het Museum voor Latijns-Amerikaanse kunst van Buenos Aires (Malba) bevond, vanuit de ramen het echte uitzicht op de obelisk die simuleert de bezoeker op zijn hoogtepunt. In de woorden van de kunstenaar ontstond de fantasie om de obelisk van binnenuit te kennen, omdat deze altijd van buitenaf en van onderaf wordt gezien.

Regelmatig worden onderhoudstaken aan het gebouw uitgevoerd door het Ministerie van Openbare Ruimte en Stedelijke Hygiëne van het stadsbestuur, dat de "sleutels van de obelisk" heeft en elke toegang autoriseert, aangezien enkele veiligheidsmaatregelen vereist zijn (klimgordel, veiligheidstouwen, handschoenen , helmen) Zo hebben slechts enkele binnen- en buitenlandse media het bezocht om het van binnen te laten zien.

Mag het grote publiek naar binnen? alleen bij uitzonderlijke gelegenheden, een daarvan was toen de obelisk 75 jaar oud werd en het mocht vieren, de promotie naar 75 buren, van de 15000 geregistreerde.

Toen, op de 80e verjaardag, werden ze via sociale netwerken uitgenodigd om deel te nemen aan de ervaring, en van de 21.143 geregistreerde werden tachtig tickets getrokken.

In de komende dagen en ter gelegenheid van zijn 86e verjaardag werd het publiek via de media en sociale netwerken ook uitgenodigd om deel te nemen aan de selectie om het bezoek te brengen, zoals verwacht zal de pers dit evenement weerspiegelen.

De Obelisk was meer dan een ansichtkaart van de stad, aanwezig op de gelukkigste momenten en in de meest verontrustende eisen, soms behoorde het toe aan River en dan weer aan Boca, maar altijd aan het nationale team, het vierde de democratie en het tweehonderdjarig bestaan ​​gedurende zijn hele geschiedenis onbetwiste centrum van populaire expressie.